Warto zwrócić szczególną uwagę na opis możliwości wydobywczych w północnej części Lubelszczyzny. Złoża w tym rejonie mają podobną do wołyńskich charakterystykę zalegania (głębokość, rodzaj nadkładu itp.), a są wielokrotnie bogatsze. Z Wołynia pochodzi obecnie blisko 40% zaopatrzenia dla polskiego bursztynnictwa, w tym prawie wszystkie największe bryły (fot. 1 – bryła wołyńska o masie 7.820 g)

Ostatnie szacunki ukraińskich geologów opiewają na około 6.000 ton podczas gdy dla całego obszaru północnej Lubelszczyzny o powierzchni około 730 km² oszacowano całkowite zasoby bursztynu na 256.500 ton  przy średniej koncentracji 351.5 g/m². Osady bursztynonośne w rejonie północnej Lubelszczyzny występują płytko. Głębokość zalegania do ich stropu  wynosi średnio 12.4 m, a ich miąższość warstwy bursztynodajnej wynosi średnio 10.4 m co pozwala na odkrywkową metodę eksploatacji.

Daje to przesłanki do osiągnięcia wysokiej rentowności przy eksploatacji tych złóż przy stosunkowo niewielkich jak na górnictwo nakładach inwestycyjnych. Polskie górnictwo bursztynowe mogłoby stać się dominującym w skali globalnej zanim Rosjanie zdecydują się na śmielsze kroki w prywatyzacji wydobycia na Sambii.

Z opracowania PIG cytuję informacje o lubelskich zasobach:

Zasoby szacunkowe bursztynu na północnej Lubelszczyźnie

(według: Kasiński et al. 1997)