Pierwszy krok na drodze do opanowania produkcji syntetycznych diamentów o walorach jubilerskich uczyniono w 1970 roku. Stało się to za sprawą zespołu badawczego General Electric, kierowanego przez R.H. Wentorf’a’. Wyprodukowano wówczas eksperymentalnie kilkadziesiąt diamentów o walorach jubilerskich i ciężarze jednostkowym sięgającym nawet 1 karata.

W ostatnim okresie czasu dużą popularnością i zainteresowaniem odbiorców przemysłu kamieniarskiego cieszą się ukraińskie jaspility (kwarcyty żelaziste). Są one również surowcem strategicznym, a przede wszystkim podstawą przemysłu metalurgicznego Krzywego Rogu, Dniepropietrowska, Zaporoża i Konsomolska-na-Dnieprze we wschodniej Ukrainie (Baranov, 2006).

Wiele emocji wśród jubilerów i gemmologów wywarły w ostatnich latach syntetyczne diamenty, metody ich wytwarzania i identyfikacji, a także metody ulepszenia diamentów naturalnych. Sprawiło to, że syntetyczne kamienie barwne zeszły – jak się wydaje – na dalszy plan i znalazły się jakby poza naszą jubilerska świadomością. Tymczasem wiele dużych firm pracuje z sukcesem nad syntezowaniem wielu innych niż diament materiałów, mogących mieć zastosowanie w jubilerstwie.  Jedną z takich wiodących firm wprowadzających na rynek kamienie syntetyczne nowej generacji jest firma Tairus, powstała w 1989 r. Firma ta jest spółką join venture Rosyjskiej Akademii Nauk z Nowosybirska i Tairus Co. Ltd z siedzibą w stolicy Tajlandii Bangkoku. Liczne wcześniejsze produkty akademików z Nowosybirska znane były polskim jubilerom i gemmologom już od wielu lat. Mało znane są natomiast nowoczesne hydrotermalne syntezy korundów i beryli o szerokiej gamie barw.