Od zawsze pociągała go harmonia linii i kształtów. Ich wzajemne relacje, delikatne przejścia, zmiany, subtelne przenikania. Jego biżuteria to zazwyczaj oszczędna kompozycja przestrzenna, prosta, bez zbędnej narracji, niemal ascetyczna. Przygoda z biżuterią poznańskiego twórcy Tomasza Ogrodowskiego rozpoczęła się w latach osiemdziesiątych, kiedy podjął pracę w Pracowni Projektowania Biżuterii w Łódzkiej Akademii Sztuk Pięknych. Pomagał wtedy studentom realizować projekty, sam ucząc się przy okazji rzemiosła. Dał się pochłonąć nowej pasji bez reszty. Już na początku swojej pracy twórczej eksperymentował, łączył materiały, szukał nowych środków ekspresji, redukując przy tym formę, często zmierzając ku geometrii. Prace z tamtego okresu mogą wydawać się jeszcze mało spójne, takim wspólnym łączącym je pierwiastkiem zdaje się być duch konstruktywizmu. Artysta nazywa go konstruktywizmem logicznym, który często zmierza ku minimalizmowi. Chodziło o proste zestawienia powierzchni, brył, ale w jakimś porządku, widocznej równowadze fizycznej. Prace z tamtego okresu przypominają elementy maszyn, które w swojej zwiewnej poetyckości nie są jednak bezduszne. Ten nurt dążenia do prostoty, przejrzystości kompozycji, czystej formy wpisał się na stałe do twórczości Ogrodowskiego.
Złoto uważane za najcenniejszy z metali, jest symbolem tego, co ma najwyższą wartość lub jest najtrudniejsze do zdobycia. Zwycięzcom zawodów sportowych wręcza się złote medale, idealna epoka w dziejach świata zwana jest złotym wiekiem, klejnoty zaś ceni się na wagę złota. W większości kultur złoto jest kojarzone ze słońcem, dawcą światła, ognia i życia. Bóg słońca Apollo, symbol blasku i piękna, jechał po niebie złotym rydwanem.
W czasach PRL metale szlachetne, a głównie wyroby ze złota i platyny, były kojarzone z klasą posiadaczy – kapitalistów. Powszechnie uważano, że kobieta socjalistyczna nie powinna zdobić się „świecidełkami” z metali i kamieni szlachetnych, że jej moralność powinna być wyzwolona od chęci posiadania drogocennych wyrobów jubilerskich. W takiej sytuacji nie było warunków do odbudowy i rozwoju polskiego jubilerstwa.
Małe, srebrne przedmioty eksponowane w naszych kościołach, takie jak plakiety wotywne, sukienki na obrazy i inne drobne elementy dekoracyjne, są niemal stale przedmiotem kradzieży.
Muzeum Okręgowe w Toruniu wraz z Toruńskim Oddziałem Stowarzyszenia Historyków Sztuki przygotowuje drugą już sesję naukową poświęconą wybranym dziedzinom rzemiosła artystycznego i wzornictwa współczesnego. Tematem sesji planowanej na 20-21 kwietnia 2001 r. jest Biżuteria w Polsce.
/22.JPG)
Od zawsze pociągała go harmonia linii i kształtów. Ich wzajemne relacje, delikatne przejścia, zmiany, subtelne przenikania. Jego biżuteria to zazwyczaj oszczędna kompozycja przestrzenna, prosta, bez zbędnej narracji, niemal ascetyczna.