II połowa XX wieku

     Półwiecze po II. wojnie światowej nie było okresem sprzyjającym tworzeniu dzieł sakralnych z bursztynu, bowiem w tym czasie wszystkie jego złoża i przetwórnie znalazły na obszarze zdominowanym przez władze sowieckie, głoszące ateizm.
     Warto jednak odnotować próby inicjatyw w tej dziedzinie, podejmowane na przekór władzom, jak choćby fundacja tabernakulum i monstrancji w kaszubskiej parafii katolickiej w Żarnowcu już w roku 1950.
     W latach 1960. tabernakula z bursztynowymi akcentami powstawały w kościołach gdańskich i żuławskich.
     Nieco później, ale na większą skalę Rosjanie zaczęli stosować bursztyn jako dominujące tworzywo dzieł sakralnych przeznaczonych dla rosyjskiej cerkwi prawosławnej. Już pod koniec dekady lat 1970. metropolita leningradzki otrzymał bursztynowe insygnia: pastorał, berło i jabłko. W połowie lat 1980. Patriarcha Wszechrosji Aleksij II uzyskał insygnia podobne, lecz okazalsze. Było to oznaką słabnięcia ideologii komunistycznej i prób wykorzystania cerkwi prawosławnej jako narzędzia politycznego w imperialnej dążeniach sowieckich..
     W latach 1990. bursztyn pojawił się w wyposażeniu wnętrz cerkwi już z prywatnych i społecznych fundacji, najpierw na terenie obwodu kaliningradzkiego, a następnie i w innych regionach Federacji Rosyjskiej.