Ekspozycji towarzyszyć będzie instalacja multimedialna ukazująca wyjątkowość najważniejszego dzieła w historii sztuki bursztynniczej.
Bursztynowa sala powstała na początku XVIII wieku z inicjatywy króla Prus Fryderyka I . Kilka lat trwały prace nad doborem kamieni o odpowiedniej wielkości i kolorze. W końcu powstał gabinet składający się z dwunastu płaszczyzn ściennych i dziesięciu fragmentów boazerii, które można było dowolnie zestawiać. Odpowiednio dobrane bursztyny tworzyły płaskorzeźby, ornamenty przedstawiające girlandy, herby, scenki rodzajowe. Sufity zdobiły połyskujące żyrandole, po bokach zaś stały wykonane z bursztynu świeczniki. W niektórych miejscach bursztyn umocowano na srebrnej folii w celu spotęgowania efektów świetlnych. Gdy bursztynowy gabinet był już gotowy, zgodnie okrzyknięto go ósmym cudem świata.
W 1716 roku, podczas wizyty w Poczdamie Piotr I Wielki car Rosji po raz pierwszy zobaczył bursztynowy gabinet. Był nim tak zachwycony, że Fryderyk I ofiarował mu go jako prezent dyplomatyczny.
Rozmontowany gabinet popłynął do Petersburga i nie rozpakowany leżał w skrzyniach aż do śmierci cara. Dopiero Katarzyna I kazała go zmontować w jednej z sal Zimowego Pałacu. Bardzo szybko bursztynowy gabinet zaczął zmieniać się w bursztynową komnatę. Na polecenie córki Katarzyny rozbudowano i wzbogacono licznymi dodatkami to i tak już wspaniałe dzieło sztuki. Sala o wymiarach dziesięć i pół na jedenaście i pół metra została doposażona w 24 lustrzane płaszczyzny i w wiele mieniących się w świetle bursztynowych ozdób. Wkrótce komnata odjechała do Carskiego Sioła, gdzie przez 200 lat zdobiła wnętrze Pałacu Jekatierinskiego. W Carskim Siole artysta włoski Rastrelli przy pomocy pięciu mistrzów bursztyniarskich z Królewca przekomponował dzieło dodając elementy w stylu rokokowym. Plafon ozdobiono malunkiem "Triumf młodości", a brakujące miejsca w sztukaterii uzupełniono wykonanymi we Florencji mozaikami z jaspisu przedstawiającymi alegorie zmysłów. W pozłacanych kinkietach umieszczono 565 świec. Dwie rewolucje rosyjskie szczęśliwie ominęły pałac w Carskim Siole, dopiero agresja Niemiec na Związek Radziecki rozpoczęła nową, pełną tajemnic historię bursztynowej komnaty. W lipcu 1942 roku Bursztynową Komnatę przywieziono do Królewca, gdzie ją po raz ostatni widziano. Wkrótce zaginęła bez wieści.
Wobec wyjątkowych arcydzieł powinno się stosować wyjątkową miarę. Dlatego właśnie, mimo nie odnalezienia oryginału zdecydowano się na wykonanie rekonstrukcji. Za wykonaniem kopii przemawiało wiele względów, m.in. ten najprostszy: akurat Rosję, z jej kopalniami bursztynu, stać było na zrobienie rekonstrukcji. Liczono również i na to, że otworzenie bursztynowego obiektu będzie najlepszą promocją bursztynnictwa na świecie. Zanim zapadła ostateczna decyzja o rekonstrukcji komnaty, Rosjanie zaczęli szkolić fachowców. Kształcili ich specjaliści z akademii rzeźbiarskiej, politechniki oraz mistrzowie gliptyki, czyli rzeźby w twardych kamieniach jubilerskich. Wiele dawnych technik cudem "odżyło" na użytek rekonstruowanej komnaty. Pięćdziesięciu znakomitych fachowców w oparciu o stare fotografie, rysunki i osiemdziesiąt zachowanych autentycznych detali wykonało niesłychaną robotę.
Efekt prac był zadziwiający. Ściany gabinetu - panele o łącznej powierzchni większej niż 100 metrów kwadratowych - wyłożono 6 tonami wysokiej klasy bursztynu w postaci rzeźbionych kunsztownie płytek różnego koloru, z misternymi inkrustacjami i ornamentami. Pejzaże, herby, monogramy, girlandy z kwiatów, artystyczne miniatury, których szczegóły, jak na przykład sceny z życia rybaków, można podziwiać jedynie przez szkło powiększające. Na każdej ścianie gabinetu zawisły prostokątne lustra we wspaniałych ramach, a miedzy nimi owalne zwierciadła. Odbiją one wystrój przeciwległych ścian, powiększając przestrzeń gabinetu i zwielokrotniając jego bogactwo artystyczne. Dla spotęgowania efektów świetlnych, podobnie jak w oryginale wykonawcy podłożyli pod bursztynowe płytki srebrną folię.
Przepych całości, szlachetne formy detali i mistrzostwo ludzi, którzy wyczarowali je z bursztynu kwalifikuje tę rekonstrukcję do miana najważniejszego wydarzenia w sztuce bursztynu.
