Charakterystyczne kontury pozwalają zidentyfikować wiele współcześnie wytwarzanych kamieni syntetycznych i produktów sztucznych dobrze imitujących oszlifowane diamenty (patrz tabela).

Główną zaletą metody jest jej prostota nie wymagająca stosowania kosztownych urządzeń pomiarowych i dająca - przy poprawnym wykonaniu badań - dobre efekty. Może być ona stosowana zarówno do kamieni nieoprawionych, jak i oprawionych. W przypadku tych ostatnich wymagana jest odkryta rondysta.

Opis metody
Imersyjna metoda konturowa ma zastosowanie do kamieni okrągłych o szlifie brylantowym lub jego modyfikacji. Sam proces postępowania jest następujący: - kamień lub pierścionek z kamieniem zanurza się w cieczy wypełniającej szklaną kuwetę o płaskim dnie; może być stosowana dowolna ciecz imersyjna, a w przypadku jej braku woda destylowana lub olej; - kuwetę o płaskim dnie z zanurzonym w cieczy kamieniem ustawia się na białym podłożu (biały karton lub kartka papieru); - kuwetę przy zaciemnionym pomieszczeniu oświetla się z góry, prostopadle do obserwowanego kamienia, źródłem silnego światła białego (światłowodowe źródło światła); - obserwuje się pojawiające na białym podłożu charakterystyczne kontury i barwy spektralne badanego kamienia; - zaobserwowane kontury porównuje się z konturami wzorcowymi, pokazanymi na rysunku.  

Zależnie od rodzaju kamienia wzory konturów są odmienne i charakterystyczne. Wzory rysunku konturów Diament (brylant) - centrum kamienia czarne o kształcie koła, od którego propagują się na zewnątrz jasne promienie. Moissanit - jasne promienie o wzorze kwiatu propagujące się promieniście od centrum kamienia na zewnątrz i dodatkowo bardzo intensywne barwy spektralne wywołane silną dyspersją (dyspersja CF dla moissanitu jest czterokrotnie wyższa od dyspersji diamentów - odpowiednio 0,104 i 0,025. Fabulit - jasne promienie o wzorze kwiatu propagujące się promieniście od centrum kamienia na zewnątrz i dodatkowo bardzo intensywne barwy spektralne wywołane silną dyspersją (dyspersja CF dla fabulitu jest również czterokrotnie wyższa od dyspersji diamentów - odpowiednio 0,109 i 0,025). CZ (cyrkonia) - w centrum kamienia wyraźnie widoczna, jasna, ośmioramienna gwiazda. GGG - czarny, gruby pierścień zewnętrzny, wewnątrz którego widoczne jest jasne koło o regularnym lub nieregularnym, strzępiastym obrysie. YAG - czarny, cienki pierścień zewnętrzny, a w jego centrum duże, jasne koło (rys. e). Wnioski Imersyjna metoda konturowa ze względu na swoją prostotę i niezawodność jest godna rozpowszechnienia. Potwierdziły to liczne badania przeprowadzone na wielu okazach diamentów i ich imitacji. Metoda ma jednak pewne ograniczenia. Ich znajomość, jak wykazuje praktyka, uniemożliwia popełnienie pomyłek. Ograniczenia są głównie związane z wymiarami kamienia, rodzajem szlifu i barwą kamienia.

I tak: - kamienie małe (o małej średnicy) mogą nie wykazywać wyraźnych i charakterystycznych konturów, co znacznie utrudnia identyfikację; - obraz konturów mogą zniekształcać złe proporcje kamienia oraz nietypowe rodzaje szlifu (na przkłady stary szlif brylantowy); - kamienie o barwach fantazyjnych lub o dużym nasyceniu barwą żółtą (Top Cape - Yellow) w porównaniu z kamieniami bezbarwnymi wykazują mniej ostre kontury. Wszystkich tych, którzy nie posiadają kosztownej aparatury, a interesują się problematyką odróżniania diamentów od ich imitacji, autorzy zachęcają do stosowania tej ciekawej metody w praktyce gemmologicznej.