Bursztyn bałtycki – w geologii określany z łacińska jako sukcynit. Do połowy XX wieku jedynie sukcynit był synonimem bursztynu,

Symetyt – wydobywany na Sycylii i w Północnych Włoszech nad Zatoką Liguryjską (od 100 do 300 kg rocznie). Cena bryłek kilkugramowych, przydatnych do przerobu, osiąga 10 000 euro za kilogram. Znany od czasów antycznych, ma charakterystyczny czerwony kolor falerneńskiego wina,

Cedaryt – wydobywany w środkowej Kanadzie od 2004 roku (brak ustalonych cen rynkowych),

Birmit – wydobywany w północnej Birmie (obecnie w ilości 1 tony rocznie, ceny zbliżone do cen bursztynu bałtyckiego),

Bursztyn dominikański – wydobywany od lat sześćdziesiątych ze skał osadowych prymitywnymi metodami, głównie na potrzeby rynku niemieckiego, w cenie niemal o 50 procent niższej niż ówczesna cena bursztynu bałtyckiego. Od 1980 roku rząd Dominkany przyzwala na eksport surowca tylko do Stanów Zjednoczonych, gdzie osiąga ceny o 100 procent wyższe niż bursztyn bałtycki,

Bursztyn meksykański – wydobywany bardzo prymitywnymi metodami w stanie Chiapas w ilości 3 ton rocznie, osiąga ceny dwukrotnie wyższe niż bursztyn bałtycki.

Bursztyn z Borneo – brak informacji o poziomie wydobycia, jest nawet trzykrotnie tańszy niż bursztyn bałtycki; stosuje się go głównie w Chinach, gdzie poddany obróbce termicznej sprzedawany jest jako falsyfikat bursztynu bałtyckiego.