Prof. dr hab. Barbara Kosmowska-Ceranowicz urodziła się w Warszawie, wykształcenie średnie (udokumentowane maturą) uzyskała w Gimnazjum i Liceum im. Przemysława w Rogoźnie Wlkp. Studia wyższe ukończyła w 1956 r., na Wydziale Geologii Uniwersytetu Warszawskiego. Tematem pracy magisterskiej pod kierunkiem prof. J. Samsonowicza dotyczyła geologii stratygraficznej dolnego kambru w Górach Świętokrzyskich. Wczesno młodzieńczym pragnieniem Pani Profesor - jak sama przyznaje - miała być medycyna. Niestety „obcość klasowa" uniemożliwiła studia na Akademii Medycznej; podjęła więc pracę w 1951 r. jako analityk w Szpitalu Przemienienia Pańskiego w Poznaniu. W latach 1951-1952 podjęła studia na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Wrocławskiego by ostatecznie w latach 1953-1956 dalsze studia kontynuować na UW. Przebieg pracy naukowej Pani Profesor przedstawia się następująco: doktorat - PAN, Wydział VII, geologia, 1965 r. (zob. „Prace Muzeum Ziemi" 1966, 9 s. 223-296), habilitacja - Uniwersytet Warszawski, Wydział Geologii, 1980 r. (zob. „Prace Muzeum Ziemi" 1979r., 30 s. 3-73), tytuł naukowy Profesora - PAN, Wydział VII, nauki przyrodnicze, 1992 r.

Jako człowiek - ciepła, przyjazna, uczynna; jako dydaktyk - łagodna, cierpliwa, chętnie przekazująca wiedzę swoim słuchaczom, umiejętnie dostosowującą poziom prelekcji do możliwości poznawczych słuchaczy; jako naukowiec - dokładna, dociekliwa, nie znosząca bylejakości, zaangażowana i oddana bez reszty swojej ukochanej pracy nad bursztynem, której poświęciła - jako dotychczas - ponad trzydzieści pięć lat; i wreszcie jako koleżanka gemmolog - dyskretna, merytorycznie wyrozumiała, nie narzucająca swojego stanowiska. Pisarstwo Pani Profesor, którego jest mnóstwo, zarówno w sferze poznawczej i ściśle naukowej, jak i popularyzatorskiej, cechuje nie tylko wyjątkowa staranność i merytoryczna poprawność ale również naukowa ciekawość i drobiazgowość, aby wszystko co nowe i ciekawe podawane było natychmiast. Stąd też liczne przepisy, które mogą stanowić dodatkowe źródło poznania, niestety w praktyce jubilerskiej i bursztyniarskiej rzadko wykorzystywane. A szkoda. Tyle subiektywnego spojrzenia na osobowość Pani Profesor i Jej dokonania. Myślę, że Czytelnicy zechcą mi wybaczyć ten opis, ale przeglądając twórczy dorobek tej skromnej kobiety nie mogę pozbyć się zadziwienia. W Muzeum Ziemi PAN pracuje od 1956 r. kolejno na stanowiskach od młodszego asystenta do profesora. Do 1974 r. kieruje Działem Popularyzacji i następnie Działem Geologii, a od końca 1974 r. do dziś prowadzi Dział Bursztynu. Była członkiem założycielem Grupy Roboczej Minerałów Organicznych Międzynarodowego Towarzystwa Mineralogicznego (WGOM IMA), członkiem założycielem Polskiego Towarzystwa Gemmologicznego i honorowym członkiem założycielem Międzynarodowego Stowarzyszenia Bursztynnikow, także innych organizacji krajowych i zagranicznych (np. Bernstein Arbeitskreis w Hamburgu). Współpracowała z Międzynarodowym Komitetem Naukowym Światowego Kongresu „On Amber Inklusions" w Hiszpanii i Międzynarodową Konferencją „Ukrainian amber world" w Kijowie; jest Wiceprzewodniczącą Światowej Rady Bursztynu w Gdańsku. Ważnym forum prezentowania wyników badań nad bursztynem, a także inspirowania nowych inicjatyw, są organizowane doroczne (od 1976 r.) w Muzeum Ziemi interdyscyplinarne spotkania badaczy bursztynu z Polski i zagranicy. Nie mniej ważnym forum są seminaria na corocznych targach bursztynu AMBERIF w Gdańsku (od 1994 r.). Dorobek tych spotkań został opublikowany w specjalnym, dwujęzycznym wydaniu pt. „Bursztyn poglądy opinie". W przygotowaniu tom następny. Ponadto cykl wystaw według Jej koncepcji w ramach targów „Złoto, Srebro, Czas" w Warszawie (od 2001 r.) w celu upowszechniania wiedzy o bursztynie. Często jest ich autorem.

Wystawy czasowe i objazdowe organizowane już od 1978 r. stały się ważnym doświadczeniem w popularyzowaniu wiedzy o bursztynie. W ciągu ok. 30 lat odbyło się 65 otwarć, w tym 17 zagranicą. Wystawom towarzyszą wykłady, seminaria, konferencje oraz liczne publikacje, w tym również (przez kilka lat), w czasopiśmie Polski Jubiler. Opracowanie ponad półwiecznych dziejów warszawskich zbiorów bursztynu ma po za wartością dokumentu historycznego, również walor metodyczny. Stanowi podstawę prac naukowych w rożnych dyscyplinach wiedzy, a w odniesieniu do potrzeb przemysłu jubilerskiego i zdobniczego bogaty materiał dla badań stosowanych.

We wszystkich popularyzacyjnych inicjatywach udział Pani Profesor stał się nieodzowny. Ona uczy, wykłada, instruuje i nadzoruje. Dlatego o Jej obecność we wszystkich tych przedsięwzięciach organizatorzy szczególnie zabiegają. W sumie Profesor B. Kosmowska-Ceranowicz brała udział ponad 40 razy w rożnego rodzaju Kongresach i Konferencjach w kraju i zagranicą przedstawiając swoje doświadczenie i wyniki prac nad bursztynem. Ta naukowa i popularyzatorska działalność nie mogła nie skutkować rożnymi wyróżnieniami, nagrodami, medalami i odznaczeniami przynoszącymi Jej zapewne dużą satysfakcję w tym choćby „Bursztynnik stulecia Barbara Kosmowska- Ceranowicz", jak napisano na statuetce ofiarowanej przez Stowarzyszenie Bursztynników, czy Krzyż Kawalerii Orderu Odrodzenia Polski (2001 r.) oraz złotą odznakę Min. Kultury i Dziedzictwa Narodowego za „Opieką nad zabytkami" (2002 r.). Wspomnę jeszcze poniekąd dla satysfakcji wszystkich polskich gemmologów, że przyznano Jej złotą odznakę PTGem (2001 r.) „Za całokształt pracy w ramach Towarzystwa oraz olbrzymie zasługi w krzewieniu wiedzy gemmologicznej pośród społeczeństwa". Bibliografia Pani Profesor składa się z ponad 200 pozycji. Tematem jest głownie bursztyn bałtycki (sukcynit i jego odmiany) ale też bursztyn meksykański i dominikański, także inne żywice kopalne świata, żywice subfosylne. Obejmuje ich genezę, właściwości, złoża, mikrostruktury i imitacje. Obecnie Profesor Kosmowska- Ceranowicz kontynuuje pracę w międzynarodowym współautorstwie nad atlasem krzywych IR bursztynu i innych żywic kopalnych. Wykorzystując metodę IRS zgromadziła ich już ponad 700. Badaniami zamierza objąć ponad 100 żywic kopalnych dotychczas odkrytych na wszystkich kontynentach świata.