Cechy diamentów podlegające ocenie to: barwa, czystość, masa i szlif, określane przez gemmologów  jako 4C (ang. colour, clarity, carat, cut). Przy ich ocenianiu ważne jest zastosowanie odpowiednich metod pomiarowych, które pozwalają  na szybką i obiektywną  ocenę. Liczą się także prawnie udokumentowane kwalifikacje osób dokonujących oceny.

 

Problemami obrotu diamentami, a więc i ich oceną  zajmuje się kilka, ściśle ze sobą współpracujących organizacji – Światowy Związek Giełd Diamentów (World Federation of Diamond Bourses, WFDB), Międzynarodowy Związek Przemysłu Diamentowego (International Diamond Manufactures Association, IDMA) oraz Międzynarodowe Zrzeszenie Biżuterii, Ozdób srebrnych, Diamentów, Pereł i Kamieni (Confederation Internationale de la Bijouterie, Joaillerie, Orfevrerie, des Diamants, Perls et Pierres, CIBJO). Niezwykle ważną funkcję spełnia również Międzynarodowa Rada Diamentów (International Diamond Council, IDC), powołana  przez WFDB i IDMA, której powierzono opracowanie szczegółowych zasad  obrotu  diamentami oraz nadzór nad ich wdrażaniem. W 1979 r. ukazał się pierwszy dokument IDC, zwany przez gemmologów “Niebieską książeczką”, pt. “Zasady Klasyfikacji Oszlifowanych Diamentów” (IDC Rules for Grading Polished Diamonds). Jest to podstawowy dokument wykorzystywany przy ocenianiu diamentów.

 

Polski Komitet Normalizacyjny opracował obowiązują w Polsce normę na podstawie raportu technicznego ISO/TR 11211-1995 i opublikował ją  jako dokument zalecany w ocenianiu diamentów pt.  “Ocena jakościowa diamentów oszlifowanych – terminologia i klasyfikacja”.  Ostatecznie Polska Norma o symbolu PN-M-17007 jest  identyczna z wyżej wymienionym raportem.

Bardzo ważną  kwestią, podnoszoną ostatnio w wielu krajach europejskich, są kwalifikacje osób zajmujących się rzeczoznawstwem. Szczególną uwagę zwraca się zwłaszcza na problem weryfikacji specjalistów. Rzeczoznawca to osoba zaufania społecznego. Dlatego wiedza i doświadczenie rzeczoznawcy muszą być poddawane okresowej kontroli niezależnych komisji. Jest to konieczne, aby rynek diamentów właściwie funkcjonował. W warunkach wolnego rynku nie można bowiem ani zakazać  prowadzenia szkolenia, ani kontrolować poziomu i zakresu nauczania. Stąd jedyną właściwą zaporą przed funkcjonowaniem na rynku rzeczoznawców o niskich kwalifikacjach jest ocena i weryfikacja tych kwalifikacji.

Rzeczoznawcy diamentów PTGem

Obecnie zawodowym tytułem rzeczoznawcy diamentów PTGem legitymuje się 21 osób. Są to:

 

1.     Bondar Ireneusz, Bielsko Biała

2.     Dembowska Barbara, Poznań

3.     Drebschok Wiesław, Stronie Śląskie

4.     Głos Zbigniew, Katowice

5.     Godziebiewska Barbara, Warszawa

6.     Godziebiewski Dariusz, Warszawa

7.     Górski Dariusz, Poznań

8.     Janosz Wojciech, Kobiór

9.     Jedynak Ignacy, Września

10. Kaźmierczak Radosław, Gorzów Wlkp.

11. Marciniak Adam, Kalisz

12. Markiewicz Dariusz, Zabrze

13. Olszar Krzysztof, Wodzisław Śląski

14. Ożdżeński Maciej, Tarnowskie Góry

15. Paluszkiewicz Jan, Poznań

16. Patan Wisław, Poznań

17. Pawlik Henryk, Kędzierzyn-Koźle

18. Plucińska Paulina, Poznań

19. Solka Krzysztof, Warszawa

20. Szcześniak Paweł, Warszawa

21. Wojciuch Andrzej, Kołaczkowo

 

Egzamin kwalifikacyjny tych osób został przeprowadzony w porozumieniu i współdziałaniu z Zakładem Gemmologii UW.

Niezależnie od wymienionych, do grona rzeczoznawców diamentów należy zaliczyć też gemmologów o najwyższych kwalifikacjach, posiadaczy dyplomów gemmologa dyplomowanego (GDP):

1. Bielecki Krzysztof, Warszawa

2. Ożdżeński Jacek, Tarnowskie Góry

3. Rakowicz Edward, Poznań

4. Sobczak Tomasz, Mińsk Maz.

 

 

 

Jest to międzynarodowa organizacja jubilerska zrzeszająca branżowe organizacje i stowarzyszenia z 36 krajów,  z siedzibą w Mediolanie.

 

Głównym celem CIBJO jest promowanie międzynarodowej współpracy w przemyśle jubilerskim oraz rozwiązywanie wszystkich istotnych problemów, jakie pojawiają się w handlu światowym. Ważnym zadaniem, do którego CIBJO przykłada wielką wagę, jest też budowa zaufania do branży jubilerskiej.

 

Członkowstwo w organizacji

CIBJO jest otwarta dla wszystkich profesjonalnych organizacji, niezależnie od kraju, z którego pochodzą. Warunkiem koniecznym wstąpienia do niej jest udokumentowanie reprezentatywności organizacji w danym kraju. W przypadku gdy takich organizacji jest więcej, wszystkie mogą ubiegać się o członkostwo, przy czym ostateczną decyzję podejmuje Komitet Wykonawczy CIBJO; wszystkie traktowane są też na równych prawach.

 

Każdy kraj, który uzyskał członkostwo, ma prawo desygnowania swoich przedstawicieli do udziału w pracach czterech sektorów merytorycznych (produkcja, hurt, kamienie szlachetne, sprzedaż detaliczna).

 

Członkami CIBJO są: Arabia Saudyjska, Australia, Austria, Bahrajn, Belgia, Brazylia, Chiny, Dania, Egipt, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Hongkong, Indie, Izrael, Japonia, Kanada, Korea Południowa, Liban, Litwa, Niemcy, Norwegia, Pakistan, Peru, Portugalia, Republika Czech, Republika Południowej Afryki, Rosja, Sri Lanka, Szwajcaria, Tajlandia, USA, Wlk. Brytania, Włochy i Zjednoczone Emiraty Arabskie.

 

Wśród różnych celów realizowanych przez CIBJO, duże znaczenie ma akredytacja laboratoriów badawczych w krajach członkowskich. Może ją uzyskać tylko jedno laboratorium danej branży w kraju członkowskim, spełniające takie  kryteria, jak:   niezależność od komercyjnych i prywatnych przedsiębiorstw (przedsiębiorców), zarządzanie przez kompetentne kierownictwo oraz ścisłe przestrzeganie przepisów i zaleceń CIBJO.

Obecnie akredytowane laboratoria badawcze znajdują się w piętnastu krajach członkowskich: Austria, Brazylia, Chiny, Francja, Hiszpania, Holandia, Hongkong, Indie, Japonia, Niemcy, Szwajcaria, Tajlandia, Wlk. Brytania, Włochy i Zjednoczone Emiraty Arabskie.

                                                                                                                  

Została powołana w 1973 roku w Belgii. Połączyła cztery działające w Antwerpii giełdy diamentowe w Federację Giełd Diamentowych. Najwyższa Rada Diamentowa zajmuje się  rozwojem i ochroną belgijskiego przemysłu diamentowego, zwłaszcza prowadzeniem badań naukowych, kształceniem profesjonalistów, a także promocją Antwerpii jako Światowego Centrum Diamentowego. Koordynuje także wszelkie działania pracowników zatrudnionych w przemyśle  diamentowym. Dlatego Rada odgrywa bardzo ważną rolę w zakresie ekonomicznym, politycznym i socjalnym. Reprezentując tak ważną część przemysłu belgijskiego, jakim jest przemysł diamentowy, stała się organizacją znaną na całym świecie.

 

 

Diamond Office

Jest to jednostka kontrolująca rynek diamentowy, powołana w 1945 roku. Z jej  statutu wynika, że ma uczestniczyć we wszelkich działaniach związanych z eksportem i importem diamentów, zarówno nieszlifowanych, jak i oszlifowanych. Pod koniec II wojny światowej bardzo ważne było kontrolowanie przepływu diamentów, gdyż obawiano się, iż wpadną one w ręce niemieckie. Z krajów europejskich do belgijskiego pomysłu (prowadzenia eksportu i importu przez Diamond Office) przyłączyła się Wielka Brytania. Diamond Office współpracuje z odpowiednimi ministerstwami handlu, finansów, cła, współpracy zagranicznej. Pracownicy biura mają obowiązek kontrolowania i sprawdzania wszelkich transakcji  i porównywania zgodności wymienianego na fakturach towaru ze stanem rzeczywistym. W roku 1976 zadecydowano, aby wszelkie działania Diamond Office związać z Najwyższą Radą Diamentową. Jednak nadal jest to bardzo ważna jednostka kontrolująca rynek diamentowy. Współpracuje z innymi centrami diamentowymi i monitoruje zmiany zachodzące na rynku belgijskim, a także światowym. Wszelkie dane opracowywane są na podstawie informacji uzyskanych  z działów prowadzących rejestracje firm. Szczegółowe dane dotyczą również wysokości obrotu diamentami na rynku belgijskim. Jest to szczególnie przydatne do analiz ekonomicznych prowadzonych w skali poszczególnych miesięcy i roku. Opracowane dane umożliwiają wytyczenie antwerpskiego wskaźnika dotyczącego eks­portu i importu kamieni.

 

[ drukuj ]